سخنان گوهربار از سعدی شیرازی

       

هر چه نپاید، دل‏بستگی را نشاید.

- ده درویش در گلیمی بخسبند و دو پادشاه در اقلیمی نگنجند.
- خانه دوستان بروب و درِ دشمنان مکوب.
- اگر شب‏ها همه قدر بودی، شب قدر بی‏قدر بودی.
- صد چندان که دانا را از نادان نفرت است، نادان را از دانا وحشت است.
- هر که را زر در ترازوست، زور در بازوست.
- از نفس‏پرور، هنروری نیاید و بی‏هنر، سروری را نشاید.
- هر که بر زیردستان نبخشاید، به جور زبردستان گرفتار آید.
- همه کس را عقل خود به کمال نماید و فرزند خود به جمال.
- مشک آن است که خود ببوید، نه آنکه عطار بگوید
- دوستی را که به عمری فرا چنگ آرند، نشاید که به یک دم بیازارند.
- شیطان با مخلصان برنمی‏آید و سلطان با مفلسان.
- هر که در زندگی، نانش نخورند، چون بمیرد، نامش نبرند.
- هر که با بدان نشیند نیکی نبیند.
- رأی بی‏قوت، مکر و فسون است و قوّت بی‏رأی، جهل و جنون.
- قدر عافیت کسی داند، که به مصیبتی گرفتار آید.
- ملوک از بهر پاس رعیّتند، نه رعیت از بهر طاعت ملوک.
- مال از بهر آسایش عمر است، نه عمر از بهر گرد کردن مال. 
- خشم بیش از حد گرفتن، وحشت آرد و لطف بی‏دقت، هیبت ببرد
- برادر که در بند خویش است، نه برادر و نه خویش است.
- عالم ناپرهیزکار، کور مشعله‏دار است
- هنر، چشمه زاینده است و دولت پانیده.
ـ هر که خیانت ورزد، پشتش از حساب بلرزد، و آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است
ـ دوستان، به زندان به کار آیند که بر سفره، همه دشمنان، دوست نمایند.
- منشین تُرُش از گردش ایام که صبر  تلخست ولیکن بر شیرین دارد
ـ هرکه خدای را عزوجل، بیازارد تا دل خلقی به دست آرد، خداوند تعالی همان خلق را برو گمارد تا دمار از روزگارش برآرد.
- اگر بمرد عدو، جای شادمانی نیست  که زندگانی ما نیز جاودانی نیست  
-بزرگش نخوانند اهل خرد   که نام بزرگان به زشتی برد
- هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمردبی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد
ـ شکر آنکه به مصیبتی گرفتارم، نه به معصیتی